คนรุ่นใหม่ในวันหน้ากับผู้ใหญ่ในวันนี้
บทความของผมเกิดขึ้นโดยการเขียนในวันเด็กแห่งชาติของประเทศไทยในปี 2563 โดยผมขออาราธนาสาส์นจากสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป. อ. ปยุตโต) เจ้าอาวาสวัดญาณเวศกวัน
ที่ท่านได้มีเมตตาธรรมให้ไว้กับเด็กในวันนี้ที่จะเป็นคนรุ่นใหม่ในวันหน้าซึ่งมีเนื้อหาสาระดังนี้
สำหรับในช่วงเวลาเดียวกัน ท่านผู้ใหญ่ในวันนี้ครับ ผมก็มีข้อความมาฝากท่านๆ ที่ยังมีหัวโขน บางท่านอยากจะยกออก บางท่านอยากจะเก็บไว้จนตายตกตามกัน บางท่านก็ยื้อเอาไว้ให้นานที่สุด บางท่านก็พยายามวิ่งเต้นเพื่อให้มันอยู่กับตัวทั้งที่ก็รู้ว่าหัวตัวเองกับหัวโขนนั้นมันใส่เข้าไปด้วยกันไม่ได้แล้วในปัจจุบัน ข้อความมีดังนี้ครับ
“เมื่อครั้งตนเอง (คือผู้ใหญ่วันนี้)ยังเยาว์วัย
หน้าใสใสไร้เดียงสา
เคยคิดเสมอว่า
อยากโตมาเป็นผู้ใหญ่ (ซึ่งก็ได้มาเป็นแล้วในวันนี้)
ใช้ชีวิตแสนเสรี
ไปโน่นนี่นั่นก็ได้
ดั่งนกบินผินสู่ไพร
อันกว้างใหญ่ไกลลับตา
แต่ครั้นยามเติบใหญ่
ล่วงเข้าวัยแก่ชรา
กลับคิดอยากหวนคืนมา
สู่เวลาช่วงเยาว์วัย
มิต้องอินังขังขอบ
รับผิดชอบเรื่องใดใด
กินเที่ยวเล่นตะลอนไป
เป็นสุขใจทุกเวลา”
ผู้ใหญ่วันนี้ลองใคร่ครวญดูนะครับ
