ข้อเสนอนายธนาคารกลางที่เอาลูกหนี้มาอยู่ในสมการแก้หนี้ (ตอนที่​ 2)

ต่อเนื่องจากบทความครั้งที่แล้วที่เป็นตอนที่​ 1 ผู้เขียนอยากบอกว่า​เนื้อหาในตอนที่​ 2 จะเริ่มจากการลองคิด​ สำรวจ​ข้อมูล​ และทบทวนความคิดว่าที่ผ่านมาในการแก้ไขปัญหาหนี้สินภาคครัวเรือนในหลากหลายอาชีพนั้น​ เราได้พลาดไปในจุดใดบ้าง​ อะไรที่เราคิดว่าใช่แต่แท้จริงแล้วในมุมของคนที่เป็นลูกหนี้แล้วมันคือไม่ใช่​ เพราะบางครั้งคนที่ไม่เคยมีประสบการณ์​ในการเป็นหนี้​ (การเป็นหนี้ค้างชำระ​ การหลุดไปเป็นหนี้เสียหรือเป็นลูกหนี้​ NPL​ การเป็นลูกหนี้ที่เข้ากระบวนการปรับโครงสร้างหนี้)​ดันต้องมาเป็นคนคิดหาหนทางการแก้ไขปัญหาหนี้สิน​ และต้องไปออกกฎกติกา​ ระเบียบต่างๆให้กับทางฝั่งเจ้าหนี้​ ผู้เขียนจึงขอนำเอาความคิดหนึ่งที่ได้รับมาจากคนของธนาคารกลางที่มีแนวคิดนอกกรอบ​ สวนทางกับแบบธรรมเนียมเดิม​ อย่างมีเหตุและผล​ เราลองมาคิด ถกเถียง​ และนำไปขยายผลหากเราทั้งหลายเชื่อว่ามันจะช่วยแก้ไขปัญหาได้​ ประเด็นมีดังนี้ครับ

1. ปัญหาหนี้อาจจะไม่ได้เกิดจากลูกหนี้ แต่เกิดจากเจ้าหนี้​ ขยายความ​ว่า ในบางครั้งการกำหนดเงื่อนไขในสัญญา​จนสร้างภาระที่หนักมากให้ลูกหนี้ต้องปฏิบัติเมื่อเกิดการพลาดท่า​ในการชำระเช่น​ คิดดอกเบี้ยผิดนัดชำระอัตราที่สูง​มาก​ และให้ใช้อัตราดอกเบี้ย​นั้นกับยอดหนี้ที่เหลืออยู่​ทั้งหมด​ ซึ่งลึกๆลูกหนี้ในใจลูกหนี้ก็บอกว่าหนี้ยอดนั้นไม่ได้ผิดนัด​ชำระ แต่ข้อสัญญาไปกำหนดว่า​ เมื่อผิดนัดชำระ งวดใดงวดหนึ่งแล้วไม่จ่าย​ ให้ถือว่าหนี้ทั้งก้อนถึงกำหนด​ พอลูกหนี้จ่ายคืนไม่ได้​ มันคือผิดนัดชำระทั้งก้อน​ ซึ่งมันใหญ่มาก​ ทีนี้พอจะพยายามจ่ายคืนให้กลับมาเป็นปกติ​ ก็ดันต้องจ่ายที่ค้างชำระทั้งหมดนั้นก่อน​ มันก็เป็นปัญหาไก่กับไข่อะไรต้องทำก่อน ประเด็นนี้พูดกันมากระหว่างเจ้าหนี้–ลูกหนี้และคนกลาง​ หรือปัญหาเหตุแห่งการเป็นหนี้ของคุณครูที่ได้ให้ความเห็นหลังจากคลิปเรื่องหนี้สินของคุณครูที่กำลังมีการพูดจาหาทางแก้เร่งด่วนในเวลานี้

2. ไม่ได้ตั้งต้นจาก อัตราส่วนความสามารถในการรับชำระหนี้หรือ​ DSR (Debt Service Ratio) แต่ตั้งต้นจาก ยอดรายได้คงเหลือหลังหักค่าใช้จ่ายและการชำระหนี้สินหรือ​ residual income ขยายความ​ว่า​ บางทีในบางกลุ่มรายได้อาจควรต้องกำหนดกติกาว่า​ ในการพิจารณาสินเชื่อ​ จะต้องให้ลูกหนี้มียอดเงินคงเหลือไว้ใช้ยังชีพไม่น้อยกว่า​ 30% ของรายได้​เช่น​ รายได้​ 30,000 บาทต่อเดือน​ การจ่ายหนี้คืนทุกบัญชีแล้วจะต้องมีเงินเหลือเพื่อไปยังชีพ​ไม่น้อยกว่า​ 30% ของรายได้ซึ่งก็เท่ากับ​ 9,000บาทคิดเป็น​ 300บาทต่อวันเป็นต้น

3. การรวบรวมหนี้เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้หนี้ครู แก้สำเร็จ​ ขยายความว่า​ วิธีคิดคือหาเจ้ามือใหม่เป็นเจ้าหนี้ที่กวาดเอาหนี้ของลูกหนี้ที่มีไว้ในที่ต่างๆมารวมไว้ที่เดียวแล้วก็ให้ผ่อนกับเจ้าหนี้คนนั้นรายเดียว​ คำถามคือแล้วตัวลูกหนี้จะไปก่อหนี้กับใครคนอื่นอีกหรือไม่​ กับเจ้าหนี้ที่รวมหนี้นั้นจะเอาแหล่งเงินทุน​จากไหนมาใช้รวมหนี้​ ยิ่งหนี้มีหลักประกันด้วยแล้วจะคุยกันยากมากๆ​ ดังนั้นวิธีการปัจจุบันคือการยุบหนี้​ หมายความว่าให้หาสินทรัพย์มาขายแล้วนำเงินมาชำระหนี้​ จากนั้นก็ทุบหนี้ให้แบนคือขยายงวดการผ่อนชำระออกไปให้ยาวนาน​ ทั้งนี้เพื่อให้ยอดจ่ายเงินงวดรายเดือนมันลดต่ำลงมา​ แน่นอนครับการเป็นคนมีภาระหนี้นั้นจะยาวนานมากขึ้น

4.เงินกองทุนสำรองเลี้ยงชีพจำเป็นต้องใช้ยามเกษียนตอนแก่เท่านั้น​ ขยายความว่า​ แนวคิดคืออาจไม่อยู่รอใช้เงินก้อนนี้ที่ถือเป็นเรื่องการออมภาคบังคับที่ใช้ได้ตอนเกษียณ​ เพราะหากเราจะเอาออกมาบางส่วนกี่เปอร์เซ็นต์ก็แล้วแต่​เพื่อเอามายุบหนี้หรือตัดชำระต้นเงินที่คนคนนั้นใัม่ไหว​ มันจะช่วยเขาในเวลานี้ให้มีอายุพอจนไปถึงวันนั้นเพื่อจะได้ใช้เงินที่เขาออมเอาไว้หลังเกษียณ​

5.หุ้นของสหกรณ์ออมทรัพย์จะขายได้ก็ต่อเมื่อลาออกจากสมาชิกเท่านั้น​ ขยายความว่า​ ถ้าเราเป็นลูกหนี้สหกรณ์​ออมทรัพย์​ อาจต้องขอให้มีการยืดหยุ่นข้อบังคับให้ลูกหนี้ที่เป็นสมาชิก​สหกรณ์​ออมทรัพย์​สามารถขายหุ้นที่เขาซื้อเพิ่มและนำส่งเงินชำระค่าหุ้นทุกเดือนนั้นมาหักกลบลบหนี้กับหนี้ที่เขามีกับสหกรณ์ออมทรัพย์​ การ​ off set นี้จะทำเพียงบางส่วนเท่านั้น​ สาระสำคัญคือลดยอดหนี้ลงมาให้เหมาะสมกับสุขภาพทางการเงินของลูกหนี้​

ทั้ง​5เรื่องนี้ส่วนหนึ่งคือการทำแบบเดิมๆแล้วบางทีอาจไม่มีใครชอบเลยก็ได้​ แต่หากเราต้องการผลลัพธ์​ที่แตกต่าง​ เราจะไม่มีทางได้ถ้าเราไปทำเหมือนเดิม​

ลองคิด​ พิจารณาบทความตอนที่​ 2 นี้ด้วยนะครับ

ข้อเสนอนายธนาคารกลางที่เอาลูกหนี้มาอยู่ในสมการแก้หนี้ (ตอนที่​ 1)

สืบเนื่องจากแนวทางในการดำเนินนโยบายของรัฐบาลหลังมีการปรับเปลี่ยนตัวรัฐมนตรีสายเศรษฐกิจที่ได้มีการเผยแพร่ตามสื่อมวลชน​ โฟกัสเฉพาะในส่วนของการเร่งแก้ไขปัญหาการทำมาหากินและการจัดการภาระหนี้สินในระยะเร่งด่วนเนื่องเพราะสถานการณ์​ทางเศรษฐกิจ​วันนี้ต้องบอกว่าอยู่ในอาการ
(1)ขายของไม่ดี
(2)ไม่มีกำไร
(3)ใช้หนี้ไม่ทัน​

พิจารณาจากแถลงการณ์​ของท่านนายกรัฐมนตรีเมื่อวันที่​ 13​ สิงหาคม​ 2563​ ใจความสำคัญที่ว่า
… ผมขอเริ่มต้นด้วยการบอกว่า วิกฤติเศรษฐกิจที่เรากำลังเผชิญอยู่ จะไม่หายไปได้ในเร็ววัน พวกเราต้องอยู่บนโลกของความเป็นจริง ในเมื่อผู้เชี่ยวชาญทั้งในและต่างประเทศจำนวนมาก ต่างคาดการณ์ว่า ทุกคนคงจะต้องทนทุกข์กับวิกฤตินี้ ไปจนถึงปลายปีหน้า

เมื่อทั้งโลกต้องเจ็บหนักกับวิกฤติเศรษฐกิจที่เลวร้ายกว่าครั้งไหน ประเทศไทยก็ได้รับความเดือดร้อนแสนสาหัสนี้ด้วยเพราะเศรษฐกิจไทย เชื่อมอยู่กับเศรษฐกิจโลกอย่างมาก เราพึ่งพานักท่องเที่ยวจากทั่วโลก และเราทำการค้าขายกับทั่วทุกมุมโลก เมื่อเราอยู่ในพายุวิกฤติเศรษฐกิจที่กำลังโหมกระหน่ำ เราเองก็ไม่สามารถหนีไปไหนได้ ซึ่งดูแล้วว่าเศรษฐกิจประเทศไทยจะเริ่มกลับมาเป็นปกติได้ ก็ต่อเมื่อประเทศอื่นๆ ในโลกเริ่มกลับเข้าสู่ภาวะปกติด้วย

แนวทางที่ท่านนายกรัฐมนตรี​มอบให้แก่รัฐมนตรีมี 5 อย่าง ที่ต้องทำเพื่อดูแลพี่น้องประชาชนคนไทยคือ
งานที่ 1: เราต้องเยียวยาความเจ็บปวดที่ประชาชนกำลังเผชิญอยู่ต่อไปอีกโดยเฉพาะกลุ่ม SME และประชาชนในภาคส่วนต่างๆ ที่ต้องตกงานในช่วงที่ผ่านมา

งานที่ 2: เราต้องแก้ปัญหาต่างๆ ในแนวทางที่จะช่วยประเทศ อย่างยั่งยืน โดยต้องตระหนักอยู่เสมอว่าปัญหาเศรษฐกิจโลกจะยังคงอยู่ต่อไปอีกนาน ซึ่งผมรู้ดีว่า เป็นไปไม่ได้ที่จะให้เงินเยียวยากันไปตลอด ดังนั้นเราต้องเริ่มทำโครงการที่จริงจัง ทำให้ได้ ที่จะช่วยแก้ปัญหาปัจจุบัน นอกจากนั้น ต้องเตรียมการที่จะสร้างความเจริญรุ่งเรืองทางเศรษฐกิจให้ได้อย่างยั่งยืน เมื่อโลกกลับเข้าสู่ภาวะปกติ เราต้องทำโครงการที่ถูกต้อง ตอบโจทย์ปัญหาต่างๆ และเราจะต้องใช้เงินที่มีอยู่อย่างเหมาะสม และให้ความช่วยเหลือไปถึงคนที่ต้องการจริงๆ โดยใช้กลไก โครงสร้าง คณะกรรมการ และศูนย์บริหารสถานการณ์ที่มีการทำงานบูรณาการกัน ในการแก้ไขปัญหาเศรษฐกิจ

งานที่ 3: เราต้องสร้างแรงจูงใจให้ธุรกิจต่างๆ ยังคงการจ้างงานลูกจ้างของเขาต่อไป และให้ธุรกิจต่างๆ ใช้ช่วงเวลานี้พลิกองค์กรของตัวเองให้กลายเป็นองค์กรที่มีประสิทธิภาพและสามารถแข่งขันได้ดีขึ้น

งานที่ 4: เราต้องมีแผนเรื่องการจ้างงานคนรุ่นใหม่ นักศึกษาจบใหม่จำนวนมากกำลังเข้าสู่ตลาดแรงงาน พวกเขาาจำเป็นต้องมีงานทำ

งานที่5: คือ งานที่เกี่ยวกับการทำงานต่างๆ เหล่านี้ จะต้องทำด้วยความซื่อสัตย์ โปร่งใส และรับฟังความคิดเห็นของผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย ทุกคนในสังคมมีบทบาทหน้าที่ ที่จะช่วยกันนำพาประเทศ ก้าวผ่านความท้าทายนี้ไปให้ได้

ผมได้มีโอกาสรับฟังและเห็นความตั้งใจของนักเรียนทุนธนาคารกลาง​ ที่ทำงานแบบติดดิน​ ด้านการแก้ไขปัญหาหนี้สินประชาชน​ ด้วยวิธีการคุยกับคนที่เดือดร้อน​ ฟังคนที่มีปัญหา​ เอาผู้คนที่เป็นหนี้มาเป็นศูนย์กลาง​ ไม่คิดเองเออเอง​ แต่ใช้การฟังความรอบด้าน​ ไม่เริ่มต้นการคิดด้วยการเลือกเครื่องมือก่อน​เหมือนแบบแผนที่ทำๆกันมา​ เขามีข้อเสนอที่น่าสนใจควรแก่การนำมาถ่ายทอดต่อดังนี้ครับ

… การแก้ปัญหาหนี้สินของประชาชนเพื่อกระตุ้นเศรษฐกิจ และบรรเทาปัญหาหนี้ครัวเรือนในระยะยาว

ปัจจุบันคนไทยที่เป็นมนุษย์เงินเดือน พอเงินเดือนออกและหักเงินจ่ายเจ้าหนี้กลุ่มต่างๆ ส่วนที่เหลือสำหรับจับจ่ายใช้สอยเหลือน้อยจนแทบไม่น่าเชื่อ ตั้งแต่ก่อนโควิด-19 เงินเดือนออกไม่กี่วัน สังเกตดูไปไหนก็จะเงียบเหงา แม้แต่ในกรุงเทพฯ ช่วงกลางคืนไม่ต่างจากเมืองร้าง ก็เพราะเงินหมด ดังนั้น ถ้าสามารถทำให้เจ้าหนี้กลุ่มต่างๆเป็นธรรมมากขึ้น เรียกเก็บหนี้ในลักษณะผ่อนปรนให้ประชาชนมีเงินเหลือพอจะใช้ดำรงชีพ ก็เท่าเอากำลังซื้อบางส่วนกลับไปให้ประชาชน ซึ่งนอกจากจะช่วยลดความเดือดร้อน ยังถือเป็นมาตรการกระตุ้นเศรษฐกิจที่ตรงจุดที่ไม่ต้องใช้งบประมาณแม้สักบาทเดียว

ในด้านหนึ่ง วิกฤติโควิด-19 ทำให้ปัญหาหนี้ครัวเรือนที่แย่อยู่แล้วทวีความรุนแรงยิ่งขึ้นไปอีก แต่ในขาวมีดำ ในดำมีขาว ท่ามกลางวิกฤติก็ยังมีโอกาส เพราะทุกภาคส่วนตระหนักว่าเรื่องนี้เป็นปัญหาร่วมของคนไทยที่ต้องช่วยกันแก้ไข

หลักการที่ต้องยึดถือในการแก้ไขปัญหาหนี้สินภาคประชาชน

ประการแรก​ : รายได้ของลูกหนี้ในแต่ละเดือนหลังจากใช้หนี้เจ้าหนี้กลุ่มต่างๆ แล้วต้องมีเงินเหลือพอที่จะดำรงชีพอย่างมีศักดิ์ศรี

ประการที่สอง​ : เจ้าหนี้กลุ่มต่างๆจะยังได้รับชำระหนี้เต็มเม็ดเต็มหน่วย แต่จะผ่อนปรนและเป็นธรรม(ย้ำว่าต้องเป็นธรรม)​มากขึ้น

ประการที่สาม​ : มาตรการประกอบด้วยการเพิ่มสภาพคล่องในระยะสั้น การสร้างวินัยและโครงสร้างพื้นฐานทางการเงินที่จำเป็นในระยะยาว

วิธีคิดที่สำคัญคือ​ (1)กลัดกระดุมเม็ดแรกให้ถูก ในเรื่องการแก้ไขปัญหาหนี้สิน ไม่ว่าจะหนี้อะไร คนส่วนใหญ่มักจะมองว่า ปัญหาหนี้สินนั้นเกิดจากลูกหนี้ไม่สามารถปฏิบัติตามสัญญาที่ได้เคยตกลงกับเจ้าหนี้ และมักจะด่วนสรุปว่าลูกหนี้นั้นแหละคือต้นตอของปัญหา โดยอาจจะไม่ได้ตระหนักว่าการที่ลูกหนี้ไม่สามารถปฏิบัติตามข้อตกลงที่เคยทำสัญญากันไว้นั้น เป็นไปได้หรือไม่ว่า เพราะข้อตกลงในสัญญาดังกล่าวอาจจะไม่เป็นธรรม หรือเป็นข้อตกลงที่เจ้าหนี้เป็นผู้กำหนดขึ้นมาแทบทั้งสิ้น ซึ่งอาจจะเป็นข้อตกลงในลักษณะที่เอาเปรียบ หรือข้อตกลงในลักษณะที่ไม่มีทางที่ลูกหนี้จะปฏิบัติได้ แต่ลูกหนี้ต้องยอมรับในสัญญาดังกล่าว เพราะไม่มีทางเลือก

การอนุมานว่าปัจจัยความบกพร่องของลูกหนี้ เช่น ความไม่มีวินัย การใช้จ่ายเกินตัว ฟุ้งเฟ้อ หน้าใหญ่ ไม่ประหยัดมัธยัสถ์ เป็นปัจจัยรากฐานที่ทำให้คนมีหนี้ และทำให้ที่ผ่านมาการแก้ไขปัญหาหนี้สินมีลักษณะที่ว่าแก้เท่าไรก็ไม่หายสักที ไม่มีความคืบหน้าที่จับต้องได้ชัดเจน  ถ้าเราเริ่มกลัดกระดุมเม็ดแรกผิดตำแหน่ง ก็จะทำให้ตำแหน่งของกระดุมเม็ดต่อๆไปติดผิดไปด้วย ซึ่งก็ไม่ต่างจากการเริ่มตั้งโจทย์จากมองว่าต้นตอของปัญหามาจากปัจจัยฝั่งของลูกหนี้แต่อย่างเดียว ก็จะทำให้พลาดโอกาสที่จะมองเห็น “ความเป็นไปได้ในมุมอื่น” ที่แท้จริงอาจเป็นปัจจัยรากฐานที่สร้างปัญหา เช่น การแข่งขันกันของเจ้าหนี้ในการปล่อยกู้ การไม่มีระบบข้อมูลกลางที่บูรณาการที่จะสามารถบอกได้ว่าลูกหนี้แต่ละคน ณ เวลาใดเวลาหนึ่ง มีหนี้สินทั้งหมดเท่าไรกันแน่ คนให้กู้ก็จะประเมินภาพรวมหนี้น้อยกว่าความเป็นจริงถ้าเอาเรื่องธุรกิจเป็นตัวตั้ง

ดังนั้น เมื่อเจ้าหนี้ทุกรายเรียกเก็บหนี้ในแต่ละเดือนพร้อมกัน อาการจึงเริ่มสำแดงให้เห็นว่า เงินเดือน/รายได้ทั้งหมดเมื่อหักจ่ายเจ้าหนี้ครบทุกรายแล้ว ส่วนที่เหลือถึงลูกหนี้จริงๆนั้นมีเงินเหลือสุทธิน้อยกว่า 30 % คือถ้าเงินเดือน 30,000 ก็จะเหลือน้อยกว่า 9,000 บาท คิดเป็นรายได้แค่วันละ​ 300บาท​ ซึ่งจะทำให้เกิดปัญหาเงินเดือน/รายได้ที่เหลือไม่พอที่จะใช้ดำรงชีพทันที

โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับ…

ถ้าเราจะก้าวข้ามวลีที่กล่าวหากันว่า “ช่วยเจ้าสัว” เงินน่าจะถึงมือ​ SME ดีขึ้นไหม

บทความของผู้เขียนวันนี้ต้องเรียนว่า​ คิดหลายรอบ​ ใจหนึ่งก็กลัวทัวร์​ลง​ อีกใจหนึ่งก็มองว่ามันคือการลองเสนอแบบนอกกรอบ​ แต่เมื่อตัดสินใจเอาความเดือดร้อนของคนค้าขายที่รอเงินสดมาหมุนเวียนแบบปลาหมอติดในดินที่กำลังจะแห้งผากและแหล่งน้ำบ่อน้อยก็ยังไม่มาเพราะประตูน้ำที่เขื่อนใหญ่​ห้าพันล้านบาทยังหากุญแจประตูน้ำมาเปิดอยู่เวลานี้​ ข้อมูลที่ผู้เขียนขอยกมาและให้เครดิตกับสถาบันแห่งนี้คือ

1. ข่าวที่ศูนย์วิเคราะห์เศรษฐกิจทีเอ็มบี (TMB Analytics) ระบุหนี้ผู้ประกอบการขนาดกลางและขนาดย่อม(SME​) อยู่ในโปรแกรมพักชำระหนี้กว่า 5.45 แสนล้านบาท เป็นลูกหนี้จัดชั้น Stage2 หรือหนี้ที่กล่าวถึงเป็นพิเศษ (Special Mention : SM) ก่อนที่จะรับผลกระทบจากโควิด-19 ซึ่งกลุ่มนี้ยังมีความยากลำบากในระยะต่อไปเหนื่อย ซึ่งต้องติดตามใกล้ชิดว่าจะเป็นจะเป็นหนี้เสียหรือไม่ เหตุเพราะในจำนวนนี้ มีทั้งรายที่ได้รับผลกระทบจากโควิด-19 และรายที่ไม่ได้รับผลกระทบ และหวังใจว่ารายที่ไม่รับกระทบจากโควิด-19 จะกลับมา

2. ข่าวจากที่ประชุมคณะกรรมการนโยบายการเงิน (กนง.) ธนาคารแห่งประเทศไทย (ธปท.) ครั้งล่าสุด ได้ส่งสัญญาณเร่งให้สถาบันการเงินรีบดำเนินการเชิงรุกในการปรับปรุงโครงสร้างหนี้รายย่อยและภาคธุรกิจโดยพิจารณาจากความสอดคล้องกับกระแสรายได้ในบริบทใหม่ หลังสถานการณ์​แพร่ระบาดของไวรัสสายพันธุ์​ใหม่​ โควิด-19​ มีแนวโน้มคลี่คลายดีขึ้นในประเทศไทย​ และยังมีเรื่องการเร่งใส่สภาพคล่องให้กับธุรกิจและกิจการต่างๆตามเป้าหมายของนโยบาย​ ภาษาชาวบ้านคือ​ เงินสดถึงมือคนที่กำลังจะหมดแรงในการหมุนเงินเวลานี้​ เพราะระยะเวลาการแช่แข็ง​หนี้หรือ​ Debt payment holiday กำลังจะหมดและจบสิ้นในเดือนกันยายนนี้​ (สำหรับสถาบันการเงินที่ไม่ได้ขยายโครงการถึงต้นปี​ 2564) ซึ่งเป็นความท้าทายมาก

3. มาตรการร่วมใจ​ พี่ใหญ่ช่วยน้องๆ ตัวจิ๋ว​ ท่านผู้บริหารสถาบันวิจัยกล่าวได้อย่างน่าคิดว่าในประเทศยังมีสภาพคล่อง และถ้าคนยังต้องกินต้องใช้ หากสามารถกระตุ้นการบริโภคภายในประเทศได้ ก็จะดี และธุรกิจรายใหญ่ถ้าเข้ามาช่วยธุรกิจรายย่อย โดยเฉพาะการจ่ายเงินสดทันที เมื่อได้รับสินค้าจากรายย่อยขึ้นหิ้งขายหรือเมื่อส่งของถึงโกดังรอกระจายสินค้าเหตุเพราะหากธุรกิจรายใหญ่มีศักยภาพในการขอวงเงินกับธนาคารได้ดีกว่ามาก

คำกล่าวที่น่าคิดคือ​ “ถ้าเริ่มจากผู้ประกอบการรายใหญ่ช่วยเหลือระหว่างซัพพลายเช่นกัน เช่น กลุ่มเซ็นทรัล กลุ่มไทยเบฟเวอเรจ กลุ่มเครือเจริญโภคภัณฑ์ และอีกหลายกลุ่มในหอการค้า ถ้ารายใหญ่รับสินค้าแล้ว จ่ายเงินสดให้ซัพพลายเชนทันที อาจจะหักเงิน 2% (ภาษาบัญชีคือส่วนลดเงินสด)​โดยไม่ต้องมีเทอม 120 หรือ 180 วัน ทำแบบนี้ รายย่อยจะรอดได้… ” เพราะไม่ต้องรอเช็คค่าขายของ​ ได้เงินมาหมุนเร็วขึ้น

กลไกแบบนี้น่าคิดนะครับ​ เพราะเจ้าหนี้การค้าของธุรกิจขนาดใหญ่คือคนตัวเล็กตัวน้อย​ ถ้าเงินสดถูกอัดฉีดเข้าไปตรงกลางแบบไม่ต้องรอวันที่​ 120,​ 180 หลังการส่งมอบของ​ แต่ได้เงินเลยไม่เกิน​ 3วัน​หลังการส่งของ​ เงินมาจากไหน​ ผู้เขียนคิดว่าก็ให้สถาบันการเงินปล่อยกู้​ Soft​ loan ให้รายใหญ่​ แล้วคุมการกระจายเงินผ่านระบบ​ Business cash management หรือการจ่ายเช็ค การโอนเงิน​ เพราะกิจการรายใหญ่มีระบบบัญชีเจ้าหนี้รายย่อยที่ต้องจ่ายอยู่แล้ว​ คนที่กำกับดูแลก็เข้ามาตรวจสอบการจัดสรรและการกระจายเงินผ่านข้อมูล​ได้ตลอดเวลา​

สิ่งที่ต้องทนคือ​ จะมีมนุษย์​พันธุ์​แซะ​ พันธุ์​ที่หาเรื่องมาบอกว่า​ ธุรกิจขนาดใหญ่ได้กำไรจากส่วนต่างของดอกเบี้ยเงินกู้บ้างล่ะ​ วาทะกรรมแบบนี้ก็เหมือนอุ้มเจ้าสัวบ้างล่ะ​ พวกชอบพูดแต่ไม่รับผิดชอบ​ ไม่บอกว่าแล้วจะให้ทำอย่างไร​ พวกที่ปั้นปัญหาในทุกทางออก​ พวกนักร้องในทุกแห่งหน​ คือสิ่งที่จะต้องก้าวข้ามให้ได้ เพราะถ้ายังติดกันตรงนี้​ คนที่เขาค้าขายโดยสุจริตก็จะเหี่ยวแห้งตายลงไป​ ประเด็นสุดท้าย​ กลไกส่งผ่านเงินนี้ไม่ต้องให้​ บรรษัทประกันสินเชื่ออุตสาหกรรมขนาดย่อม (บสย.) ค้ำเงินกู้ให้รายใหญ่​ เก็บกำลัง บสย. ไปช่วยตอนรายย่อยต้องกลับมาเร่งขยายตัวเพื่อสร้างรายได้มาจ่ายต้นและดอกเบี้ยในช่วงเวลาต่อไปดีกว่าครับ

ขอชื่นชมผู้บริหารหนุ่มสถาบันนี้นะครับ​ ถ้าเราคิดแบบเดิมก็ได้คำตอบแบบเดิม​ ถ้าเราต้องการผลแบบใหม่​ ก็ต้องคิดแบบใหม่​ มาร่วมกันออกจากกับดักมายาคติทางวาจาของมนุษย์เจ้าปัญหากันเพื่อคนที่มีคุณค่า​ต่อระบบเศรษฐกิจ​ไทยดีกว่าไหมครับ